Sarong Agang Mapamahaw

 

 

Maski an matarumon na kutsilyo sa kusina

kuminuldas sa lemonsito kan ginigiris niya na ini.

Aalsoman niya an bahaw na bangus,

tada kan kinakan niya sa carenderia

pag-duty kansubanggi.

Gurusod na an pang-alsom—imbis

na magiris, kuminurupsit na sana an tagok kaini.

Ralapa’ na an ibang lemonsito

sa ibabaw kan lamesa; minsan lang magamit

kun ipinapan-alsom niya sa sirang malangsa;

minsan ipinipiris kan agom niya sa tawyo

o suka, panpanamit sa binakal

na fried chicken sa luwas.

Gusto niya man apodon an agom

para magluto sinda nin panira,

pero pa’hot, dai nagbabangon—

ta pagal-pagal daa

ta nagbiyahe sa harayo kan sarong aldaw.

Kun hahapoton niya kun

anong gustong kakanon

baad pu’ngot lang an simbag.

Tama man daw sabihan niya na

an agom—“Mag-urulian na kita nin kandila!”

Garo habo niya pa man.

 

Maray pa logod kaidto—

pag naghaharong-harong sinda ni Nora,

grabe an gama-gama niyang maka-uli man daa

sa saindang payag-payag sa likod kan bubon

ta may naluto nang pamanggihan

an agom-agom niya.

Tapos siya may dara man daang

kuwara-kwartang itatao niya ki Nora

panggastos sa harong—pambakal

bagas-bagas na mga pisog kan ipil-ipil;

sira na mga dahon-dahon sa may gilid kan kali;

may pambakal pa nin lana-lanang pinuga sa gumamela

ipinapabakal na Lala sa balyong harong-harong.

Makakan-kakan man daa sindang sabay

kan linutong mga dahon sagkod kahoy.

Siya mapahiran-hiran kaupod an babaying kakawat—

Pag sinarum, aapodon na si Nora kan tugang niya—

ta masakdo pa daa sinda nin inuman; siya man

mapa-uli na sa harong ninda—arog ka’yan, aram niyang harabuan na.